Rozdział 11 "Waiting all night"

 [Kodaline - Honest]

  Naciągnęłam kaptur na głowę otulając się szczelniej materiałem bluzy. Byłam całkowicie opanowana. W końcu zaraz mnie zatrzyma, prawda? Nie pozwoli mi iść w środku nocy w niewiadomym kierunku. Zatrzymaj mnie, zatrzymaj. Proszę. Moja nadzieja przepadła z chwilą, gdy zwyczajnie odpalił silnik. Nie zatrzymałam się, chociaż tak bardzo chciałam z nim szczerze porozmawiać. Przyspieszyłam kroku nie powstrzymując łez. Co tak na prawdę jest między nami? To takie żałosne. Kłócimy się i godzimy. Czasem mam ochotę rzucić swoje dotychczasowe życie w cholerę i zacząć od nowa. Pieprzony kłamca. Mówi o miłości, a teraz tak zwyczaj nie odjeżdża. Mógłby mieć chociaż na tyle przyzwoitości, żeby wrócić do domu, a nie tam, gdzie czasami znika na noc. Myślał, że nie wiem? Musiałabym być na prawdę głupia, żeby nie zauważyć jego zniknięcia w nocy. Po prostu wstaje, ubiera  się i wychodzi. Już nie wspomnę o szeptach w kuchni, które cichną, gdy pojawiam się na horyzoncie. A te tajemnicze wiadomości i telefony? Nigdy nie pytałam, o co chodzi. Owszem, niepokoiło mnie to wszystko, ale byłam zbyt zaślepiona czułymi słówkami, żeby cokolwiek mu o tym powiedzieć. Nie czytałam jego prywatnych wiadomości. Jaka ja byłam głupia! Jeżeli ten dupek mnie zdradza... 

Wybuchnęłam niepohamowanym płaczem zatrzymując się z powodu rozmazanej wizji. Co za dupek! Siedziałam cicho, nie chcąc niczego psuć, a on urządzał mi sceny zazdrości o nic! Czułam mocne pulsowanie w okolicach skroni od nadmiaru sprzecznych emocji. Z jednej strony był pieprzonym kłamcą i coś ukrywał, ale nadal mu wierzę. Mam dość życia z nim, ale nie potrafię bez niego. Nienawidzę go prawie tak bardzo, jak go kocham. Podniosłam oczy rozglądając się po okolicy. Wytarłam łzy zgromadzone w kącikach moich oczu i dokładniej przyjrzałam się neonowemu szyldowi jednego z barów całodobowych. Wyjęłam telefon z kieszeni i zaczęłam przeglądać listę kontaktów. Nie wiedziałam do kogo mogłabym zadzwonić o tej porze. Luke. Odpada. Przecież nie powiem mu "hej, mój chłopak, a może nawet już były, jest/był o ciebie zazdrosny i uważa, że jesteś napalonym dzieciakiem". Domownicy też odpadają. W końcu zawsze trzymają stronę Nialla. Calum... Przed chwilą od niego wyszliśmy, odpada. Jasna cholera, raz kozie śmierć! Wybrałam numer z listy kontaktów i nacisnęłam zieloną słuchawkę. Przyłożyłam telefon do ucha i czekałam. Po dwóch sygnałach odebrał.

-Ashton?-Spytałam słabym głosem. W moim gardle utworzyła się gula, która odebrała mi mowę.

-Coś się stało? Chcesz porozmawiać? Victoria!-Nie potrafiłam odpowiedzieć. Jestem pewna, że słyszał mój płacz.-Gdzie jesteś?-Z trudem podałam mu nazwę pobliskiego baru. Poinformował mnie, że będzie za góra pięć minut. Do jasnej cholery, jest środek nocy, a ty zawracasz głowę osobie, która nie jest nawet twoim przyjacielem. 

Jestem żałosna. To nie odwołalne i potwierdzone. Jestem największą idiotką w promieniu stu mil. Albo  i więcej. Usiadłam na schodku starej kamienicy i zwinęłam się w kłębek płacząc. W tej chwili nie obchodziło mnie, jak bardzo żałośnie wyglądałam, czy swoim szlochem obudzę mieszkańców. Po prostu płakałam mocząc swoją bluzę i prawdopodobnie brudząc ją tuszem do rzęs.

Nie wiem ile czasu tak spędziłam, ale łzy już powoli zaczynały wysychać. Wzdrygnęłam się czując, jak ktoś siada bok. Spojrzałam na Ashtona. Jego włosy były w nieładzie przez delikatny wietrzyk. Trzymał dłonie w kieszeniach bluzy i patrzył na mnie z cierpliwością. Po chwili sięgnął do czarnego plecaka leżącego koło jego nogi. Podał mi szklaną butelkę z przezroczystą cieczą z delikatnym uśmiechem.

-Śmiało.-Zachęcił mnie poszerzając uśmiech. Nie pewnie chwyciłam ćwierćlitrową buteleczkę.-Nie pomaga, nie rozwiązuje problemów za Ciebie, ale to sprawdzony sposób na znieczulenie. Nie wiedziałem, czy lubisz owocową, więc wziąłem czystą.-Powiedział wyjmując taka samą buteleczkę dla siebie. Odkręciłam i pociągnęłam sporego łyka. Wykrzywiłam twarz czując niesamowicie silne pieczenie w gardle. Odkaszlnęłam próbując się tego pozbyć. Usłyszałam głośny śmiech blondyna.

-Po jakimś czasie już nawet nie będziesz tego czuła. Ale warto się chwilę przemęczyć. To na prawdę sprawdzony sposób.

-Z fatalnym skutkiem ubocznym.-Mruknęłam, ale mimo to upiłam kolejnego łyka.

-Daj spokój, nic nie przebije skutków ubocznych po znieczulaniu Luke'a.-Powiedział odchylając głowę w tył, jakby rozkoszował się blaskiem słońca, ale mamy środek nocy. Co jakiś czas upijał mały łyk przezroczystej cieczy.-Miałem nadzieję, że spytasz o szczegóły, ale nie spytałaś. I tak ci opowiem. Nie uwierzysz, ale nasz mały Luke zakochał się niedawno w zajętej dziewczynie. Dasz wiarę?! Wtedy jeszcze osiemnastoletni chłopczyk, który był dla mnie jak młodszy brat, wpadł po uszy! Dwa dni próbowaliśmy się z nim skontaktować, co skończyło się wyłamaniem zamka w jego mieszkaniu. No i pojawiliśmy się z całym plecakiem alkoholu, kilkoma pudełkami pizzy i papierosami. Był tak pijany, że nie był w stanie przez dwa kolejne dni zadzwonić po ślusarza, żeby wymienić zamki. Dobrze, że już mu przeszło. Były z tym same problemy. Obiło mi się o uszy, że ma już kogoś innego na oku. Oby tylko nie okazała się tak beznadziejnym wyborem, jak poprzednia. Głupia zdzira.-Zakończył swój długi monolog głębokim westchnięciem.

-Nawet jej nie znasz, więc nie powinieneś tak o niej mówić.

-Złamała serce mojemu przyjacielowi, mam do tego prawo.-Zakończyłam te temat rozmyślając nad przyjaźnią facetów. Udają niewzruszonych, a tak na prawdę wskoczyliby za sobą w ogień. Pogmatwane.

-Czemu pijesz ze mną? Masz przyjaciół, świetną dziewczynę...

-Nie chcę, żebyś upadła na samo dno pijąc samotnie. Poza tym, czego nie zrobi się dla przyjaciółki?-Oh. Nie potrafiłam wydać z siebie żadnego dźwięku. Ashton uważa mnie za przyjaciółkę.-Nie chcę naciskać, ale czemu cię znieczulamy?
-Niall to dupek, który ma przede mną jakieś tajemnice, a mi robi wyrzuty o coś, na co nie mam wpływu. Rozumiem, że każdy ma swoje tajemnice, ale nie musi mi robić awantury o nic, a następnie zostawić w środku nocy, samą na parkingu.-Wyrzuciłam z siebie na  jednym wydechu. Nastała cisza przerywana odgłosami nocnego miasta. Ashton niespodziewanie wstał otrzepując spodnie. Podał mi rękę, abym zrobiło to samo.
-Idziemy.
-Gdzie?-Spytałam dorównując mu kroku.
-Spytałbym, jak się zapatrujesz na piątkową imprezę z moją skromną osobą, ale nie masz wyboru.

Oczami Nialla
Opierałem się o ścianę domu wypalając kolejnego papierosa. Kolejny raz wybrałem numer Victorii i przyłożyłem telefon do ucha. Przekląłem pod nosem słysząc automatyczną sekretarkę. Dręczyły mnie wyrzuty sumienia, że zostawiłem ją tam samą. Zdeptałem niedopałek czubkiem buta wdychając nocne powietrze. Spojrzałem na zegarek. Dwanaście minut po trzeciej. Moją uwagę zwrócił głośny śmiech. Po chwili zza rogu  wyłoniła się dwójka ludzi. Chłopak podtrzymywał chwiejącą się dziewczynę. Szybkim krokiem ruszyłem w ich stronę, gdy rozpoznałem ich głosy.
-Ashton?-Spojrzałem na blondyna, który też był nietrzeźwy. Trzymał się o wiele lepiej niż Victoria. Oplotłem ręką talię chichoczącej brunetki.-Dziękuję, że się nią zająłeś.-Powiedziałem całkowicie podtrzymując prawie bezwładne ciało Vicky.
-Ktoś musiał.-Pretensja w głosie Irwina była niemal wyczuwalna.
-Wiem. Wiem, że zawiodłem.-Powiedziałem spuszczając wzrok.-Może cię odwieźć?-Zaproponowałem zacieśniając swój uścisk. Było już późno i nie chciałem, żeby coś mu się po drodze stało.
-Wolałbym wrócić na pieszo. Trochę mnie orzeźwi przed spotkaniem z Nell.-Zaśmiał się przy drugim zdaniu. Mimo jego stanu potrafiłem dostrzec ten błysk w oku, gdy o niej wspomniał. Zayn mówi, że tak samo mam z Victorią. Chciałbym, żeby tak było już zawsze. Jeszcze raz podziękowałem blondynowi za pomoc i skierowałem nas do domu.
-Nieźle się urządziłaś.-Powiedziałem cicho, a brunetka zatrzymała się, więc zrobiłem to samo.
-Jesteś totalnym dupkiem.-Mruknęła odrobinę niewyraźnie. Przytuliłem ją do siebie ignorując zapach alkoholu.
-Wiem, przepraszam za to. Kocham cię najbardziej na świecie, wiesz? I nigdy nie przestanę.-Szeptałem jej do ucha. Jej ciepły oddech odbijał się od mojego karku, a jej dłonie zacisnęły się na koszulce. Powolnymi ruchami gładziłem jej plecy.
-Jestem zmęczona.-Mruknęła tłumiąc ziewnięcie. Zwiększyłem przestrzeń miedzy nami, abyśmy mogli swobodnie iść.
  Po kilku minutach udało nam się dotrzeć do jej pokoju. Pomogłem jej w zdjęciu niewygodnych ubrań. Nie chcąc długo szukać czegoś do spania dla niej zdjąłem z siebie koszulkę i podałem brązowookiej. Naciągnęła ją na siebie i legła na poduszki nie próbując nawet przykryć się kołdrą.  Rozłożyłem koc szczelnie okrywając jej bezwładne ciało. Usiadłem obok patrząc na jej spokojną twarz. Skołtunione włosy unosiły się delikatnie, gdy wypuszczała powietrze. Odgarnąłem zbuntowane kosmyki za ucho Victorii i wstałem sięgając po zeszyt leżący na podłodze. Otworzyłem szufladę w biurku szukając długopisu. Gdy udało mi się go znaleźć, usiadłem z powrotem na łóżku. Długopis sunął po kartce zostawiając za sobą ślady atramentu układające się w słowa.